Vrijdagavond, wat doet een “normaal” mens dan meestal na een drukke werk- of studentenweek: zich nestelen in de sofa en zich verkneukelen aan één of andere reality-show of showbizz-programma à la “The Voice”, “Belgium’s Got Talent” of “Blind getrouwd”. Moet ik erbij vermelden dat dit veelal bij mij resulteert in een powernapke…
Maar niet deze vrijdagavond, er moest aangetreden worden tegen het niet zo verre Rooigem, trouwens titelkandidaat nummer één. Daarbovenop had deze ontmoeting nog een speciale bijkomende dimensie door de transfer van onze “rechterhand-zaalopzetter” Dimitri, een functie die hij in Rooigem ook moeiteloos op zich lijkt te nemen (we waren er allemaal getuige van…). Vol lof over de wandkasten opperde hij dat dit nog iets voor Lobos zou zijn, hoewel, als die kasten niet genummerd zouden worden misschien toch niet voor alleman in ons midden zo’n goed idee…
Eerlijkheidshalve meld ik erbij dat deze ontmoeting voor mij ook een klein beetje “thuiskomen” was. Ik ben immers een hele lange tijd geleden ingewijd (ja, ik weet het Fay, je hoeft er me niet aan te herinneren) in de wondere tafeltennis-wereld via Rooigem en heb daar dus ook mijn eerste competitieve jaren doorgemaakt.
Goed, deze randdetails ter zijde, Dimitri trad in een ploegje lager aan en ontliep liever de ontmoeting met de oude clubgenoten. In ruil was Rooigem zo lief om zich met twee C0-en (Frederik Ampe & Sven Dupré) te versterken, waren ze zo onder de indruk van onze overwinningsreeks van de afgelopen weken of had één of andere aangetrouwde Mol ze getipt om toch maar op safe te spelen? Dat laten we even in het midden, het zorgde er wel voor dat ons twee kopmannen Quinten & Senne zich eens echt konden uitleven tegen dit jong C0-geweld. Rooigem was aangevuld met zelfzekere Ronny (Stevens, C2) en Freek (Verdonck, C4). Stevig ploegske toch…
Om acht uur kon het spektakel van start gaan en het zou tot ongeveer twaalf uur in beslag nemen. Raar want er waren niet echt uitschieters, lange wedstrijden of veel belles te noteren, maar toch…
Zal ik het eens niet chronologisch doen en beginnen bij het vierde wiel aan de wagen, ikzelf dus. Niet dat het altijd makkelijk is over je eigen prestaties een zinnig woord te schrijven (je klinkt al gauw wat stoeferig, niet?), maar ik doe een poging. Zelf was ik tevreden over mijn gehaalde niveau, met als hoogtepunten enkele matchballen tegen C0 Sven Dupré (“mister nonchalant”) en meerdere verspilde setpunten tegen Ronny Stevens. Al bij al dus ok, helaas staat daar wel weer een ‘0’ achter mijn naam… Maar ook dat went hoor!
Joris heeft besloten na deze avond afscheid te nemen van zijn noppen. Niet dat zijn niveau desastreus was, in tegendeel, maar geen enkele tegenstander leek echt last te ondervinden van zijn backhand. Logische conclusie om dat dan maar te laten voor wat het was, Ronny verwoordde het als volgt “als je met je backhand een super spin en aanval hebt, heeft het weinig nut om met noppen te spelen”, ik moet dit wel beamen. Laat die mega-backhand maar terug zegevieren Joris! Joris sluit de avond zegeloos af, maar hij was er wel twee keer echt héél dicht bij (oh ja, verwondert het iemand dat dat twee belles waren die verliezend werden afgesloten?). Jammer, maar nu terug dat oude niveau halen zonder noppen, komt goed!
Senne kreeg meteen de overtuigende, bij momenten ietwat té intimiderende, Ronny voorgeschoteld. We kunnen ons niet ontdoen van de gedachte dat deze ongunstige loting en de pijnlijke 3-0 nederlaag tegen Ronny zich vertaald heeft in een iets minder overtuigend niveau door de avond heen. Senne nam wel Freek & Sven te grazen, maar liet in de derde set tegen Frederik enkele matchballen liggen. Het zou hem zuur opbreken want Frederik wist zich onder de huid te wurmen en Senne twijfelend achter te laten met als gevolg toch nog een 3-2 nederlaag. Zeker niet slecht dus, maar ik ben wel overtuigd dat het misschien net iets meer had kunnen zijn mocht Ronny niet de eerste tegenstander geweest zijn.
Dat Quinten in vorm is dat wisten we al, dat was tegen Rooigem niet anders. Bij momenten toverde Quinten werkelijk schitterend tafeltennis uit zijn hoed en deed daarbij menigeen de mond openvallen van verbazing. Variërende services, fenomenale backhands afgewisseld met die snoeiharde forehand zorgden voor een prachtprestatie: 4/4. Tegen deze aan zekerheid grenzende titelploeg kan dit tellen en als beloning doorbreekt Quinten de magische 1800 ELO-grens. Proficiat!
We gingen tegen deze sterke tegenstander uiteindelijk de boot in met 10-6. Ons realiserend dat we enkele sleutelwedstrijden even goed winnend hadden kunnen afsluiten konden we niet verbergen dat er toch enige teleurstelling was. Niet dat dat van lange duur was, want door punten te pakken tegen de titelkandidaat zouden we misschien té ambitieus worden 😉.
Afsluiten deden we met enkele boterhammen en een nogal lange uiteenzetting over vlees, vegetarisch eten, en meer (of teveel) van dat. Was het daardoor misschien dat Sennes vriendin geen boterham durfde te nemen? Nog geen minuut de deur uit of daar stond charmante Senne al terug om voor zijn vriendin enkele boterhammetjes te prepareren (met extra veel mosterd!), hoe lief is dat niet?
Waar Valentijn al niet goed voor is…
Opoe