Nadat alle andere Lobosploegen reeds hun competitie-ontmoeting hadden afgerond op vrijdagavond restte enkel nog onze A-ploeg die op zaterdagavond de arena diende te betreden. Plaats van de afspraak: Sint-Niklaas met een lokaal dat voor de ene al hoger gewaardeerd wordt dan voor de andere. Maar al bij al valt de locatie wel mee, er zijn erger lokalen…
Sint-Niklase (C) is een nieuwe ploeg in tweede provinciale, vorig jaar traden zij nog aan in derde provinciale. Noot van de redactie: onze B-ploeg heeft deze ploeg, weliswaar niet met dezelfde opstelling, vorig seizoen maar mooi in de pan gehakt!
De wedstrijd begon flitsend en veelbelovend, met het meteen 1-5 voorkomen was eenieder van onze ploeg er vrij gerust in: “dit komt wel in orde”. Maar zoals geweten worden de punten pas uitgedeeld aan het einde en na 3-5, 4-6 werd het zowaar plots 6-6. Die laatste twee verlieswedstrijden waren zeer cruciaal en werden beide héél nipt in de “belle” verloren. Senne gaf daarbij een comfortabele 2-0 voorsprong uit handen tegen veteraan Guido, een eenvoudige doch effectieve tactiek waarbij Guido de tegenstander tot waanzin drijft met zijn tackiness gecombineerd met een antitop… Sennes radeloosheid resulteerde niet alleen in verlies van zijn geduld maar ook in die gekende tafeltennistwijfel, net datgene wat je tegen dergelijk veteraan beter niet voorhebt… Quinten zorgde tegen het jeugdig talent Lucas voor een spektakelstuk met bij momenten zeer hoogstaand en amusant tafeltennis. Ook daar werd het pleit dus beslecht in een “belle” in ons nadeel. Te bedenken dat we deze avond zouden afsluiten met acht belles zegt ook wel iets natuurlijk.
Dat gezegd zijnde zorgden de komende wedstrijden voor Joris en mezelf voor een ongewenste druk. Het ontspannende gevoel eerder op de avond maakte plaats voor “er moet er hier wel zeker ene winnen want anders zijn we al sowieso een punt kwijt”… En dat was het moment waarop de thriller definitief kon beginnen. Na de flitsende start van Joris met winst tegen Sint-Niklases kopman (Lucas Detrazgnies, C6) ging de twijfel meer en meer de overhand nemen. Hij verloor zijn wedstrijd in een alweer spannende vijfsetter, het was Joris derde verlies in een belle van de avond, je zou voor minder eens vloeken toch? Resultaat, na onze vliegende start stonden we zowaar op achterstand en op één nederlaag van puntenverlies. Mijn opdracht was simpel, zien dat ik (ook eens) kon winnen. Gelukkig stond ik zelf op het terrein, want ik kan me wel voorstellen dat mijn ploegmakkers ergens een stille dood aan het sterven waren, het zag er eigenlijk op geen enkel moment in de wedstrijd rooskleurig uit: set 1, 15-17 verlies (na ettelijke setballen voor beiden), set 2 overtuigend winnen, set 3 dan weer met 10-12 verliezend afsluiten. Drie (!) matchballen voor mijn tegenstander in set 4, maar die alsnog winnend afsluiten (12-10, pfff), om tenslotte in de finale set 1-5 op achterstand te komen, ze waren bij Sint-Niklase op dat moment al wild enthousiast, terecht natuurlijk. Maar maar, dat het wisselen van kant soms ook voor die wedstrijdkanteling zorgt is mijn geluk geweest, 11-7 en de hoop om de drie punten alsnog mee huiswaarts te nemen bleef overeind. “Staying alive” noemt men zoiets…
Onze kopmannen hadden het helemaal in handen nu. Quinten nam de maat van antispin/ping-pong Guido, even verloor Quinten zijn geduld maar herpakte zich gelukkig en kon zéér geconcentreerd en rustig 3-1 winst noteren. Terug op voorsprong dus: 7-8. Bij Senne stond een heel aantrekkelijke en hoogstaande wedstrijd op het menu, beide spelers hebben immers een open en aanvallende stijl wat resulteerde in bij wijlen fantastische punten. Senne neemt ook stilaan een patent op het spelen van belangrijke wedstrijden (herinner je vorig seizoen de uitermate belangrijke eindwedstrijd tegen Eeklo waar Senne met 12-10 de belle winnend afsloot en zo Lobos A in tweede provinciale hield), meer nog, hij heeft zich gespecialiseerd die winnend af te sluiten. Ook hier werd het dus terug een zéér spannende vijfsetter en dankzij onze stressbestendige Senne in zijn voordeel winnend afgesloten met een klein verschil: 11-8. Wat een suspens…
Dat we op die manier de drie punten alsnog mee huiswaarts nemen getuigt van een sterke team-spirit! Houwen zo, het is en blijft toch een beetje een ploegsport ook…
Dank ook aan Dirk die zijn zaterdagavond inruilt om onze ploeg te komen aanmoedigen! Top.
“Opoe” Glenn